That's just humiliating, I can't do that.
Fuck anyone else, I care what I think of me, which isn't much right now.
- Mason Evans Jr., Boyhood
It means don't handle over the controls to your self esteem to anyone. You are responsible for you. And if you truly take care of you, you will be amazed. The good thing is you're feeling stuff, and you've got to hold on to that.
- Mason Evans, Sr., Boyhood
A Spanish teacher told me the first day in my erasmus university that the re-entry shock you experience when returning to your home country is even bigger than the culture shock you experience when entering a new country. I never experienced that culture shock when I lived in Spain. In consequence, you can all guess how big my re-entry shock is now.
I figured it would be pretty nice to enter this field of happiness, my abandoned blog, with a melancholic review on my erasmus experience. But yet again, few words are left. I lived a dream, and now it's time to wake up and be left with the eternal sangria hangover. We all know those can be pretty tough to tackle.
There is definitely a pre-erasmus-me and a post-erasmus-me. I prefer the last one. It is very fulfilling to look back at a period in your life and realise that is changed you into the person that you are now, that it helped you becoming the person you want to be. It makes me scared, though, to feel that I have more difficulty with starting a complete new life than continuing my old one. It teaches me a lot about how I really want to do things in life, but also how your environment influences this strongly.
Coming back to Belgium and to my student life here in Leuven was startling and strange. The city changed, my friends changed, I changed, but somehow, everything managed to stay exactly the same. Some houses are burning, some are abandoned, some redecorated without asking your opinion about the eggshell colour of the walls. Relationships changed in such a subtle way that it is impossible to find balance right away.
I hate it that my life here doesn't give me the opportunity to mourn, to experience this sadness thoroughly and miss every single element that I loved so much in the city where I felt completely in peace with myself. In Belgium, everything feels like a battle now. Being just yourself isn't an option anymore. I have to fight the feelings to to talk about my erasmus friends that my friends here don't know. I have to fight the urge to start my stories with "In Spain...". Only in the territory of my private flat, I completely surrender: my ringtone is 'Travesuras', stare for minutes to my pictures and sent pathetic voice-messages via WhatsApp (sorry for that).
It will be clear to you all now that I only write blog posts when I experience my quiet rage (read my very first blog post: http://zaragotcha.blogspot.be/2014/08/quiet-rage-furia-silenciosa.html), when I need to structure my thoughts and somehow need to ventilate those. The moment I stopped posting was the moment I felt completely in peace on erasmus, I figured.
I will have to look for a constructive way of living my day-to-day life here, without feeling like I'm not going anywhere, without feeling I'm not growing and becoming. Finding this will probably take some time, cause all I can see now is how the Spanish lifestyle is so much better than the Belgian one. I managed to discover the fundamental difference between those two: in Spain, people only aren't friendly when you aren't. In Belgium, people only are friendly when you are. The secret here lies in not giving up on those Belgians. And so I won't. I promise, I will try.
You know how everyone is always saying "seize the moment"? I don't know, I'm kinda thinking it's the other way around. You know, like, the moment seizes us?
Yeah, I know, it's constant, the moments, it's like it's always right now.
vrijdag 20 februari 2015
vrijdag 7 november 2014
Belgium goes Spain
But youth's taken over by rock and roll,
While we were laughing and drinking and smoking and singing....
While we were laughing and drinking and smoking and singing....
So I left, that is it.
That's my life, nothing is sacred.
I don't keep friends,I keep acquainted,
I'm not a prophet, but I'm here to profit.
I don't keep friends,I keep acquainted,
I'm not a prophet, but I'm here to profit.
That's all, I'm gone!
That's my life, Nothing is sacred.
I don't fall in love, I just fake it.
I don't fall in love. I don't fall in love.
I don't fall in love, I just fake it.
I don't fall in love. I don't fall in love.
Ondertussen heeft deze blog de kaap van de 2.000 pageviews overschreden. Ik weet niet hoe jullie het hebben gedaan, of dit het resultaat is van enkele vaste stalkers of een effectief breed lezers- (of klikkers-) publiek, in ieder geval... BEDANKT IEDEREEN. Uiteindelijk is dit niet meer dan een online dagboek, een verzameling van mijn hersenspinsels of een berichtje naar het thuisfront. Ik kan niet ontkennen dat de complimentjes, vaak afkomstig van mensen die mijn blog lezen met behulp van Google Translate, me deugd doen.
Vorig weekend kleurde mijn favoriete Belgische duo mijn dagen in Zgz (sorry Nicole en Hugo). Het bezoekje van mijn ouders was allerminst een obligate bezigheid. Het was absoluut heerlijk om hen rond te gidsen in mijn vernieuwd leven hier. Om mijn verhalen te kunnen vertellen zonder daarvoor een internetverbinding nodig te hebben. Om goed te eten, te drinken, meer te eten, minder te drinken. Om opnieuw toerist te zijn in mijn eigen stad, al liet dit gevoel me achteraf met een kater achter. Het is natuurlijk om opnieuw de Belgische kijk over te nemen met zo'n vertrouwd gezelschap, waardoor je achteraf vervreemd achterblijft. Een nieuwe klik was dus nodig in mijn hoofd, al was daarvoor weinig moeite nodig.
Ik ging dus na het afscheid van mijn ouders vrolijk verder met mijn Spaanse way of life. Halloweenfeestje, diner in 100 montaditos (mijn absolute favo-tapasbar waar ik letterlijk kind aan huis ben), drankje achteraf in de living van onze piso, skype met de biesjes, Braziliaanse kookavond, gratis salsales, international diner mét petit-beurre taart als onze Belgische bijdrage, chupiteria en karaoke-avond. Met deze goedgevulde opsomming heeft u een perfect idee hoe ik mijn avonden hier vul na overdag lessen te volgen en hard te werken. Want jawel, studeren is hier nog steeds mijn full-time bezigheid.
Wat me ontroerde:
*De baby die plots begon te lachen in zijn kinderwagen toen ik voorbij wandelde. Waarop zijn grootmoeder stil bleef staan om mee te lachen.
*Jeugdfoto's bekijken van mijn Spaanse kotgenoot. Waarop hij er me eentje cadeau geeft. Isn't he lovely?
*Dat Disney kan troosten weten we allemaal. Is this the place where I belong? Mijn antwoord daarop is erg tweeledig en onzeker. Wat ik wel zeker weet is dat ik weinig nodig heb. Ik mis weinig. Ik ervaar hier dat ik erg los kan staan, wat een enorme vrijheid en onafhankelijkheid als gevolg heeft.
maandag 27 oktober 2014
Furie goes Doña
Two arms around me, heaven to ground me,
and a family that always calls me home,
Four wheels to get there, enough love to share
and a sweet sweet sweet song
At the end of the day,
Lord I pray ,
I have a life that's good.
Ik mag me -naar eigen goeddunken- trotse inwoner van Zaragoza noemen. Na Pilares (lees vorige blogpost) besloot ik een versnelling terug te schakelen. Het leven hier is een feest, maar feesten in een stad is niet hetzelfde als leven in een stad. Een berg vuile was, schoolwerk, kuiswerk en een gebrek aan slaap en gezond,vers eten lagen op mij te wachten na meer dan een maand de Spaanse bloemetjes buiten te hebben gezet. Dus nam ik voor het eerst rust, voor ik daartoe gedwongen zou worden aangezien zowat 80% van de erasmussers ziek waren na Pilares. Erasmusstudent zijn in Zaragoza maakt van jou niet per definitie een inwoner van de stad. Maar naar mijn gevoel heb ik een stapje dichter gezet door ook te ervaren hoe het is om een hele dag te studeren, kuisen en koken -om daarna jezelf te belonen met een glas wijn op de Plaza San Fransisco en een goed gesprek.
Let op met hoe u rust interpreteert, beste lezer, in mijn jargon betekent dit dat ik één avond vroeg in bed kroop met een filmpje. Er gaat hier nog steeds geen enkele dag voorbij zonder plannen hier en daar. Shoppen met de meiden, avondje tapas, Spaanse cinema, namiddagje zingen in het park en nog steeds meerdere avonden chupitos en sangria en feest feest feest. Ook kleurden twee prachtige uitstapjes mijn afgelopen weekends hier: Huesca en Barcelona.
Barcelona heeft absoluut mijn hart opnieuw veroverd, het behoort zeker tot de prachtigste steden van -mijn- Spanje. Maar mijn god, wat ben ik blij dat ik mijn erasmus hier in Zaragoza mag doen. Slechts één avondje uit was genoeg om me te doen beseffen hoe veilig ik me hier in mijn nieuwe hometown voel. Om de twee seconden aangesproken worden, gure buurten en pickpockets behoren gelukkig niet tot mijn dagelijkse realiteit hier. Al ben ik zeker dat wanneer je me in Barcelona had geplant ik hartstochtelijk het tegendeel had willen bewijzen.
Seizoen twee van 'Sweet Goodbyes' startte vroeger dan gehoopt. Afscheid van een wel heel speciale vriend hier, iemand die me mezelf beter heeft doen leren kennen door zijn hart aan mij te openen. Het is vreemd vaarwel te zeggen tegen iemand, wetende dat je hem waarschijnlijk nooit meer terug zal zien.
Ik ben nog nooit zoveel gelovigen tegengekomen in mijn leven. Dat zorgt voor vele verassingen, interessante en bovenal ontroerende gesprekken. Niet geloven is hier een uitzondering en ik kan niet ontkennen dat het me soms simpel doet voelen. Religie heeft altijd tot een van mijn favoriete gespreksonderwerpen behoord, maar pas op Erasmus worden die babbeltjes ook echt significant.
Erasmus is een leerproces. Je leert jezelf kennen dankzij de inzichten van anderen. Nieuwe ambities en dromen krijgen hier verse grond. Je krijgt de unieke kans jezelf heruit te vinden aangezien je hier geen geschiedenis hebt. Vele keuzes worden je gepresenteerd op een gouden schaaltje. Gelukkig kan ik zeggen dat ik nog steeds dezelfde ben. Den aard van het beestje, u weet.
Wat me ontroerde:
*Hoe schattig de Spanjaarden 'Simply' (plaatselijke winkelketen) uitspreken.
*De voorzichtigheid waarmee gelovige S. me affirmatief antwoordde op de vraag of ik niet in de hemel zal belanden.
*Kloosterzuster die ons een privérondeleiding gaf in een klein kerkje in Huesca.
*Het serene, elegante gebedje van C. in de Sagrada Familia.
*Dit lied.
and a family that always calls me home,
Four wheels to get there, enough love to share
and a sweet sweet sweet song
At the end of the day,
Lord I pray ,
I have a life that's good.
Ik mag me -naar eigen goeddunken- trotse inwoner van Zaragoza noemen. Na Pilares (lees vorige blogpost) besloot ik een versnelling terug te schakelen. Het leven hier is een feest, maar feesten in een stad is niet hetzelfde als leven in een stad. Een berg vuile was, schoolwerk, kuiswerk en een gebrek aan slaap en gezond,vers eten lagen op mij te wachten na meer dan een maand de Spaanse bloemetjes buiten te hebben gezet. Dus nam ik voor het eerst rust, voor ik daartoe gedwongen zou worden aangezien zowat 80% van de erasmussers ziek waren na Pilares. Erasmusstudent zijn in Zaragoza maakt van jou niet per definitie een inwoner van de stad. Maar naar mijn gevoel heb ik een stapje dichter gezet door ook te ervaren hoe het is om een hele dag te studeren, kuisen en koken -om daarna jezelf te belonen met een glas wijn op de Plaza San Fransisco en een goed gesprek.
Let op met hoe u rust interpreteert, beste lezer, in mijn jargon betekent dit dat ik één avond vroeg in bed kroop met een filmpje. Er gaat hier nog steeds geen enkele dag voorbij zonder plannen hier en daar. Shoppen met de meiden, avondje tapas, Spaanse cinema, namiddagje zingen in het park en nog steeds meerdere avonden chupitos en sangria en feest feest feest. Ook kleurden twee prachtige uitstapjes mijn afgelopen weekends hier: Huesca en Barcelona.
Barcelona heeft absoluut mijn hart opnieuw veroverd, het behoort zeker tot de prachtigste steden van -mijn- Spanje. Maar mijn god, wat ben ik blij dat ik mijn erasmus hier in Zaragoza mag doen. Slechts één avondje uit was genoeg om me te doen beseffen hoe veilig ik me hier in mijn nieuwe hometown voel. Om de twee seconden aangesproken worden, gure buurten en pickpockets behoren gelukkig niet tot mijn dagelijkse realiteit hier. Al ben ik zeker dat wanneer je me in Barcelona had geplant ik hartstochtelijk het tegendeel had willen bewijzen.
Seizoen twee van 'Sweet Goodbyes' startte vroeger dan gehoopt. Afscheid van een wel heel speciale vriend hier, iemand die me mezelf beter heeft doen leren kennen door zijn hart aan mij te openen. Het is vreemd vaarwel te zeggen tegen iemand, wetende dat je hem waarschijnlijk nooit meer terug zal zien.
Ik ben nog nooit zoveel gelovigen tegengekomen in mijn leven. Dat zorgt voor vele verassingen, interessante en bovenal ontroerende gesprekken. Niet geloven is hier een uitzondering en ik kan niet ontkennen dat het me soms simpel doet voelen. Religie heeft altijd tot een van mijn favoriete gespreksonderwerpen behoord, maar pas op Erasmus worden die babbeltjes ook echt significant.
Erasmus is een leerproces. Je leert jezelf kennen dankzij de inzichten van anderen. Nieuwe ambities en dromen krijgen hier verse grond. Je krijgt de unieke kans jezelf heruit te vinden aangezien je hier geen geschiedenis hebt. Vele keuzes worden je gepresenteerd op een gouden schaaltje. Gelukkig kan ik zeggen dat ik nog steeds dezelfde ben. Den aard van het beestje, u weet.
Wat me ontroerde:
*Hoe schattig de Spanjaarden 'Simply' (plaatselijke winkelketen) uitspreken.
*De voorzichtigheid waarmee gelovige S. me affirmatief antwoordde op de vraag of ik niet in de hemel zal belanden.
*Kloosterzuster die ons een privérondeleiding gaf in een klein kerkje in Huesca.
*Het serene, elegante gebedje van C. in de Sagrada Familia.
*Dit lied.
*Deze spot die we analyseerden bij marketing. Thanks mom.
maandag 13 oktober 2014
Oh my Zaragoza - This must be Pilares
Con tu física y tu química también tu anatomía
La cerveza y el tequila y tu boca con la mía
Ya no puedo más
Con esta melodía, tu color, tu fantasía
Con tu filosofía mi cabeza está vacía
Y ya no puedo más
Pilares. Fiestas del Pilar voor niet maños (inwoners van Aragon/Zaragoza). De stad viert haar patroonheilige voor maar liefst twaalf dagen -en dus deed ik hetzelfde! Dit moet een van de gekste weken ooit zijn geweest. Eerlijk gezegd heb ik niet veel zonlicht gezien de afgelopen dagen, wat niet wegneemt dat ik alle hoogtepunten van dit heuse evenement intens heb beleefd. Wat dacht u dan?
Zaragoza staat bekend voor haar Fiestas hier in Spanje. Mensen van over de hele wereld komen deze dagen de stad en haar ambiance opsnuiven. Ook ex-erasmussers. De woonkamer in onze piso lag deze dagen dan ook vol met bezoekers en oud-huisgenoten.
Fiestas mogen hier letterlijk genomen worden: altijd en overal kon hier zwaar gefeest worden. Op verschillende plekken in de stad waren festivals georganiseerd. Concerten en de bijbehorende afterparty's behoren vast en zeker tot de hoogtepunten van mijn Fiestas del Pilar. Dagelijks vuurwerk, een muziek- en lichtshow gebracht door de fonteinen van Parque Grande, drie oktoberfesten, theater, muziek... u noemt het, wij hebben het hier. De straten waren naast de grote hoeveelheid bezoekers gevuld met markten en kraampjes. Toch zijn al deze activiteiten ondergeschikt aan de religieuze beleving hier. De Maria van de Pilar wordt gevierd, en hoe! Zondag 12 oktober kleedden alle Spanjaarden zich in traditionele kledij om in grote stoet bloemen te offeren aan het grote Mariabeeld op de Plaza del Pilar. Spanjaarden geven bloemen, buitenlanders moeten het met fruit of groenten doen. Bij dit ritueel horen veel castagnetten-geklapper (als je daarvan wakker wordt besef je pas dat je echt in Spanje woont), gezang en traditionele dansen.
Na de laatste nacht zwaar feestvieren trok ik met een goedgevulde zak verse churros naar de Plaza De Toros. In de filosofie van 'je kan niet oordelen als je het niet ervaren hebt' en uit liefde voor de Spaanse cultuur waagde ik me aan een spektakel waar ik altijd hartsgrondig tegenstander van pretendeerde te zijn. De light versie dan toch, aangezien ik een erg gevoelige kijker ben. We trokken om 7u30 naar een uitverkochte stierenarena om de Vaquillas te aanschouwen. Concept is simpel: ben je macho genoeg om de arena te betreden, dan kan je je wagen aan het uitdagen en ontwijken (vaak op een erg laffe manier) van een jonge stier. Alle peñas zijn vertegenwoordigd in de arena, elk vergezeld van eigen fanfare, wat maakt dat je zenuwen zelfs als niet stier zwaar op de proef worden gesteld met zo'n 12 knallende fanfares in je oren. 7u30 mensen, zonder nachtrust. Als dierenvriend was ik natuurlijk team stier, al was het toch steeds beven wanneer er iemand in aanraking kwam met hoorns of hoeven (zeker aangezien ik enkele erasmusvrienden in de arena zag rennen). Deze ervaring zal mijn mening niet veranderen: ik aanschouwde dierenleed. De rollen waren niet eerlijk verdeeld. Het spel werd niet eerlijk gespeeld. Maar het was een spel, en je zag de natuur toch zijn ding doen -adrenaline. Rennen voor je leven kon hier letterlijk ervaren worden. En je merkt in deze spelen maar al te goed dat een dier niet dom is. Na hopeloos de jennende jongens achterna te hollen namen de stieren vaak een pauze, stonden stil en keken in het rond. De rollen keerde om, plots werd de stier de verdediger, waardoor hij des te meer van zijn waardigheid behield. Het was een hele opluchting dat de stieren elkaar snel afwisselden. Wanneer ik net begon te denken dat het voor dat dier wel genoeg was geweest, kreeg hij ook effectief zijn verdiende rust, vaak gevolgd door applaus. Mijn favoriete momenten waren dan ook de momenten waarop de stieren de arena mochten verlaten. Moederstier wordt de arena ingeloodst en prompt verandert de sfeer volledig. Woeste stier wordt plots weer kalf, volgt moederlief in alle vrede. Een aanrader? Ja. Ik heb hiervan genoten, het met grote ogen aanschouwd. Moet dit ritueel verdwijnen? Ja. Sorry Spanje, hoeveel ik ook van je cultuur hou.
Wat me ontroerde:
*Stieren schrapen weldegelijk met hun hoeven over de grond. Geen stereotiepe stierenroddel dus.
*De ontzagwekkende rust van een processie in de schemerende stad die twaalf dagen onafgebroken feestvierde.
La cerveza y el tequila y tu boca con la mía
Ya no puedo más
Con esta melodía, tu color, tu fantasía
Con tu filosofía mi cabeza está vacía
Y ya no puedo más
Pilares. Fiestas del Pilar voor niet maños (inwoners van Aragon/Zaragoza). De stad viert haar patroonheilige voor maar liefst twaalf dagen -en dus deed ik hetzelfde! Dit moet een van de gekste weken ooit zijn geweest. Eerlijk gezegd heb ik niet veel zonlicht gezien de afgelopen dagen, wat niet wegneemt dat ik alle hoogtepunten van dit heuse evenement intens heb beleefd. Wat dacht u dan?
Zaragoza staat bekend voor haar Fiestas hier in Spanje. Mensen van over de hele wereld komen deze dagen de stad en haar ambiance opsnuiven. Ook ex-erasmussers. De woonkamer in onze piso lag deze dagen dan ook vol met bezoekers en oud-huisgenoten.
Fiestas mogen hier letterlijk genomen worden: altijd en overal kon hier zwaar gefeest worden. Op verschillende plekken in de stad waren festivals georganiseerd. Concerten en de bijbehorende afterparty's behoren vast en zeker tot de hoogtepunten van mijn Fiestas del Pilar. Dagelijks vuurwerk, een muziek- en lichtshow gebracht door de fonteinen van Parque Grande, drie oktoberfesten, theater, muziek... u noemt het, wij hebben het hier. De straten waren naast de grote hoeveelheid bezoekers gevuld met markten en kraampjes. Toch zijn al deze activiteiten ondergeschikt aan de religieuze beleving hier. De Maria van de Pilar wordt gevierd, en hoe! Zondag 12 oktober kleedden alle Spanjaarden zich in traditionele kledij om in grote stoet bloemen te offeren aan het grote Mariabeeld op de Plaza del Pilar. Spanjaarden geven bloemen, buitenlanders moeten het met fruit of groenten doen. Bij dit ritueel horen veel castagnetten-geklapper (als je daarvan wakker wordt besef je pas dat je echt in Spanje woont), gezang en traditionele dansen.
(Dit is de enige foto die ik niet zelf nam, alle credits aan de facebookpagina 'Fiestas del Pilar')
Wat me ontroerde:
*Stieren schrapen weldegelijk met hun hoeven over de grond. Geen stereotiepe stierenroddel dus.
*De ontzagwekkende rust van een processie in de schemerende stad die twaalf dagen onafgebroken feestvierde.
vrijdag 3 oktober 2014
No judgement. No regrets.
A tiger in a cage
Can never see the sun
This diva needs her stage
Baby lets have fun
Take me for what I am
Who I was meant to be
Mijn eerste Zaragoza ver-maand-dag zit er ondertussen al op en geloof me als ik zeg dat ik bang ben dat de tijd hier veel te snel gaat. Zo snel dat het alweer meer dan een week geleden is dat ik nog een blogberichtje postte. Foei.
Ik heb daar, zoals u wellicht verwacht, alle redenen toe. Ondanks het feit dat ik hier al een maand ben, gaat mijn leven hier nog steeds in fast forward. Altijd iets te doen. Nog steeds leer ik elke dag nieuwe mensen kennen, wat niet inhoudt dat ik ondertussen met enkele close toppertjes al een heel hechte band heb ontwikkeld.
De erasmusvibe zit ondertussen volledig in mijn lijf -dat nog steeds meer dan voldoende gevoed wordt met pinchos, tortillas, montaditos en bocadillos. No judgement is hier de gouden regel die van deze ervaring iets unieks en fantastisch maakt. Langzaam maar zeker verlies ik de Belgische (sorry landgenootjes, maar tot dit inzicht ben ik hier echt wel gekomen) angst voor scheve blikken en afkeurende neusophalingen. 'Why are you so worried?' werd me al te vaak toegeworpen, en zo Darwin het gewild heeft heb ik me helemaal aangepast aan deze nieuwe, verlichtende mindset. Go for it. Fun is hier het fundament en de maatstaf voor alles. Why so serious?
Academisch is alles hier al een paar versnellingen hoger dan mijn Leuvense collega's. Geregeld maak ik huiswerk, essays, groepswerken en presentaties. De werkdruk is hier veel meer verspreid over het hele semester. Ik ben nog steeds erg tevreden over mijn universiteit en de vakken die ik hier opneem. Door mijn -niet evidente- keuzes volg ik een sappige mengeling van communicatiewetenschappen, filmschool, business, management, human recourses, marketing en reclame. Hé, somt dit nu net al mijn interesses op? SCORE!
Hieronder nog een kleurrijke selectie van mijn bezigheden de afgelopen dagen.
U ziet in min of meer chronologische volgorde: toga-party en voordrink bij ons op de piso, dagje naar het Aljaferia met na afloop tapas en singing sangria sunday, picknick in Parque Grande, wandeltocht in Lacs D' Ayous, uitstap naar het kasteel in Loarre en Riglos, feestje van in de universiteit en skypen met biesjes.
Wat me ontroerde:
*Hoe traag het licht hier aangaat. Na het drukken op de schakelaar is het altijd nog een paar tellen donker.
*Singing Sangria Sunday. Ondertussen een ritueel -we deden het immers al twee keer. Momentje waarop iedereen zijn vele talenten met elkaar deelt. Italiaanse rapper L. uitte in één van zijn songs zijn frustratie over het vaderland. Enige andere Italiaanse van het gezelschap -en dus de enige die de tekst volledig verstond- barstte in tranen uit.
*Londense B. die met een veel te volgeladen rugzak de bergen introk. Aanwezig: eten, drinken, kleren, vaseline en haar bijbel, elke bladzijde gevuld met kleur en bijschriften.
Can never see the sun
This diva needs her stage
Baby lets have fun
Take me for what I am
Who I was meant to be
Mijn eerste Zaragoza ver-maand-dag zit er ondertussen al op en geloof me als ik zeg dat ik bang ben dat de tijd hier veel te snel gaat. Zo snel dat het alweer meer dan een week geleden is dat ik nog een blogberichtje postte. Foei.
Ik heb daar, zoals u wellicht verwacht, alle redenen toe. Ondanks het feit dat ik hier al een maand ben, gaat mijn leven hier nog steeds in fast forward. Altijd iets te doen. Nog steeds leer ik elke dag nieuwe mensen kennen, wat niet inhoudt dat ik ondertussen met enkele close toppertjes al een heel hechte band heb ontwikkeld.
De erasmusvibe zit ondertussen volledig in mijn lijf -dat nog steeds meer dan voldoende gevoed wordt met pinchos, tortillas, montaditos en bocadillos. No judgement is hier de gouden regel die van deze ervaring iets unieks en fantastisch maakt. Langzaam maar zeker verlies ik de Belgische (sorry landgenootjes, maar tot dit inzicht ben ik hier echt wel gekomen) angst voor scheve blikken en afkeurende neusophalingen. 'Why are you so worried?' werd me al te vaak toegeworpen, en zo Darwin het gewild heeft heb ik me helemaal aangepast aan deze nieuwe, verlichtende mindset. Go for it. Fun is hier het fundament en de maatstaf voor alles. Why so serious?
Academisch is alles hier al een paar versnellingen hoger dan mijn Leuvense collega's. Geregeld maak ik huiswerk, essays, groepswerken en presentaties. De werkdruk is hier veel meer verspreid over het hele semester. Ik ben nog steeds erg tevreden over mijn universiteit en de vakken die ik hier opneem. Door mijn -niet evidente- keuzes volg ik een sappige mengeling van communicatiewetenschappen, filmschool, business, management, human recourses, marketing en reclame. Hé, somt dit nu net al mijn interesses op? SCORE!
Hieronder nog een kleurrijke selectie van mijn bezigheden de afgelopen dagen.
U ziet in min of meer chronologische volgorde: toga-party en voordrink bij ons op de piso, dagje naar het Aljaferia met na afloop tapas en singing sangria sunday, picknick in Parque Grande, wandeltocht in Lacs D' Ayous, uitstap naar het kasteel in Loarre en Riglos, feestje van in de universiteit en skypen met biesjes.
Wat me ontroerde:
*Hoe traag het licht hier aangaat. Na het drukken op de schakelaar is het altijd nog een paar tellen donker.
*Singing Sangria Sunday. Ondertussen een ritueel -we deden het immers al twee keer. Momentje waarop iedereen zijn vele talenten met elkaar deelt. Italiaanse rapper L. uitte in één van zijn songs zijn frustratie over het vaderland. Enige andere Italiaanse van het gezelschap -en dus de enige die de tekst volledig verstond- barstte in tranen uit.
*Londense B. die met een veel te volgeladen rugzak de bergen introk. Aanwezig: eten, drinken, kleren, vaseline en haar bijbel, elke bladzijde gevuld met kleur en bijschriften.
vrijdag 19 september 2014
Johnny, la gente esta muy loca
Well I remember the first words she said to me
If I should tear easily
Then sew me back together
Behind this delicate facade
Is another delicate facade
And behind that delicate facade
Is another and another and another
Zoals de titel doet vermoeden is alles hier nog steeds crazy en gaga en flipperdeflap! Elke dag brengt hier duizenden verrassingen en kansen met zich mee, die ik nog steeds met veel plezier in mijn armen en mijn hart sluit.
Een 'gewoon' avondje tapastour mondt al snel uit in sangria op iemands Piso en een spontane sleepover met mijn Braziliaanse bestie C. en een fantastische Amerikaanse met een stem uit de duizend. Had ik jullie verteld dat ik haar pas die avond had leren kennen en we enkele uren later in Braziliaanse pyjama's als zusjes het kleine twijfelaartje indoken? Meisjes onder elkaar, u kent dat wel.
If I should tear easily
Then sew me back together
Behind this delicate facade
Is another delicate facade
And behind that delicate facade
Is another and another and another
Zoals de titel doet vermoeden is alles hier nog steeds crazy en gaga en flipperdeflap! Elke dag brengt hier duizenden verrassingen en kansen met zich mee, die ik nog steeds met veel plezier in mijn armen en mijn hart sluit.
Een 'gewoon' avondje tapastour mondt al snel uit in sangria op iemands Piso en een spontane sleepover met mijn Braziliaanse bestie C. en een fantastische Amerikaanse met een stem uit de duizend. Had ik jullie verteld dat ik haar pas die avond had leren kennen en we enkele uren later in Braziliaanse pyjama's als zusjes het kleine twijfelaartje indoken? Meisjes onder elkaar, u kent dat wel.
Ondanks de indrukwekkende nieuwe lading vrienden deed het meer dan deugd om 5 van mijn Biesjes te verwelkomen in mijn nieuwe thuis. Biesjes zijn altijd een beetje thuiskomen, bij hen kon ik in deze tornadodagen rust vinden. Naast de vele verhalen, rondleidingen en lachbuien kon ik in hun gezelschap ook gewoon eens zwijgen. Bijzonder functioneel voor mijn nu al drie weken hese stem. Toch bezorgde hun aanwezigheid me een lichte onrust. Ik wil dat zij net zo van mijn stad houden als ik, dat zij ervaren wat ik hier ervaar. Ik loodste hen naar mijn favoriete zichten van de stad, naar mijn favo tapasbars, cafés en de studentenbuurt. Proberend de plekken door hun ogen te ervaren, bekroop me een licht angstje. Is dit nu echt wel zo fantastisch als ik hen vertel dat het is? Het zal een Antwerps kantje van me zijn dat vindt dat deze stad de allerbeste is. Een heerlijke tijd hadden we sowieso samen, en ik denk dat ik mijn genot aan hen heb kunnen overbrengen. Dat zij deze stad nooit zullen ervaren zoals ik dat doe, zal niet meer dan normaal zijn. We maakten een serieuze indruk op de tandemavond -Wow, all your friends are so blond, Laurien. Yeah, these are my awesome Belgian friends.
Na het afscheid haastte ik me naar mijn tweede poolparty sinds mijn aankomst hier. Oh Johnny, la gente esta muy loca! Na een hopeloze dwaaltocht op linkeroever van Zaragoza arriveerde ik op Las Playas, de beach van de stad, en kon het feestje ontploffen. Alleen aangekomen kon ik vlinderen van de ene vriendengroep naar de andere. Ik was verrast hoeveel mensen ik al had leren kennen en hoeveel plezier je kan hebben met al die mensen rondom je. Rond 22u werd de muziek even stilgelegd voor de vetste percussieshow ooit. Pretty cool.
Pisolove. Ik ben zo ontzettend gelukkig hier op ons gedeeld appartement. Ik heb het geluk onder hetzelfde dak te wonen met fantastische mensen. Samen koken, taartje bakken, frustraties delen, allemaal top! Ook wat mijn kamer betreft ben ik echt met mijn gat in de boter gevallen. Ik besefte dat ik daarvan hier nog geen foto's heb gepubliceerd, dus hier gaan we dan!
Wat me ontroerde:
*De twee oude Spaanse mannen die ruzieden om wie me de weg mocht uitleggen. Euhm... Muchas gracias?!
*Hoe ik liefde de afgelopen tijd helemaal anders ben gaan bekijken. Gewoon zelf keihard liefhebben, alles en iedereen fantastisch vinden, meer heb je echt niet nodig. De rest blijkt vanzelf te komen.
zaterdag 13 september 2014
Erasmus mode: Si Si Si - I got erasmussed!
While we're thinking 'bout the people we meet
Dancing feet, wasters on the cover of a magazine
People you've kissed, people you lust
And the one's that you might not ever remember, what's the use?I'm not what I was last summer
Not who I was in the spring
Tell me, tell me, tell me when will we learn
We love it and we leave it and we watch it burn
Damn these wild young hearts
Nog maar drie weken hier, maar ik ben volledig en compleet overgeschakeld op Erasmus modus. Dit houdt kort omschreven in dat ik volmondig 'Si' zeg op alles wat mijn pad kruist. En met zoveel internationale contacten regent het hier voorstellen en initiatieven in dit nog steeds knalhete paradijs. Cerveza? Si! Nadar? Si! Shopping? Si! Tapas? Si -wat maakt dat ik nog maar twee keer heb gekookt *oeps*! Uitgaan? SIIIIIIIIII!
-Kleine opmerking: mijn si-fase houdt niet in dat ik hier breinloos als een wilde tekeerga. Wel dat ik het hier goed van ben aan het nemen. Heel goed.-
Voor zij die hun commentaar al klaar hebben: jawel, er wordt hier wel degelijk hard gewerkt. Deze week gingen mijn lessen van start, en die zijn niet van de poes. Mijauwkes. 3 vakken neem ik op in het Spaans, 1 in het Engels.* Als een Spaanse noop met enkel de nodige tapas-vocabulaire zijn Spaanse lessen niet evident, maar ik ga de uitdaging goedgemutst aan. Niet omdat het niet anders kan, maar omdat ik het wil. Si. In de klas zitten we maximum met z'n twintigen. Die zitten daar niet omdat ze niet anders kunnen -al is aanwezigheid wel in al de lessen verplicht-, maar omdat ze het willen. En dat voelt heerlijk wanneer je het gewoon bent om met zo'n 150 facebookende slaapkoppen de klas te delen. Roepen (Spanjaarden hebben een andere decibel-standaard) naar de leerkracht, discuteren, suggesties, dit zijn lessen om handen en vingers van af te likken. Proffen geven hier LES, teksten debiteren of boeken aflezen is hier in geen geval aan de orde. De schooldagen zijn dus erg intensief en bijzonder vermoeiend. Een dagje school van 9 tot 20 na een nacht Chupeteria, het is tandenbijten, maar nogmaals, de lesstijl maakt alles veel draaglijker en interessant.
*Dit is volgens mijn voorlopige studieplanning. Ondanks de schitterende studentenbegeleiding hier is het toch een hele puzzel mijn vakken uit te kiemen. Schuldige daarvoor zijn niet de Spanjaarden, wel mijn KUL-coördinatoren. Mails... Ooit van gehoord?
Wat me ontroerde:
*Kotbazin die me 'mi corazon' noemt. Cutie!
*Gesprek met Spaanse chico die me de basics van de Spaanse cultuur uitlegt: "A nosotros nos gusta comer, beber, bailar, dormir y las chicas!" -Wij houden van eten, drinken, dansen, slapen en vrouwen! Simpel toch?
*Mijn nieuwe kotgenootjes. 3 prachtmeiden, 2 Italiaanse, 1 Duitse. Gaven een geweldige homeparty en namen daarna twee dagen de tijd om ons appartement tip top in orde te brengen. Alles gekuist. Alles geordend. Naamplaatjes in de ijskast en bij het afval. Love them!
Dancing feet, wasters on the cover of a magazine
People you've kissed, people you lust
And the one's that you might not ever remember, what's the use?I'm not what I was last summer
Not who I was in the spring
Tell me, tell me, tell me when will we learn
We love it and we leave it and we watch it burn
Damn these wild young hearts
Nog maar drie weken hier, maar ik ben volledig en compleet overgeschakeld op Erasmus modus. Dit houdt kort omschreven in dat ik volmondig 'Si' zeg op alles wat mijn pad kruist. En met zoveel internationale contacten regent het hier voorstellen en initiatieven in dit nog steeds knalhete paradijs. Cerveza? Si! Nadar? Si! Shopping? Si! Tapas? Si -wat maakt dat ik nog maar twee keer heb gekookt *oeps*! Uitgaan? SIIIIIIIIII!
-Kleine opmerking: mijn si-fase houdt niet in dat ik hier breinloos als een wilde tekeerga. Wel dat ik het hier goed van ben aan het nemen. Heel goed.-
Voor zij die hun commentaar al klaar hebben: jawel, er wordt hier wel degelijk hard gewerkt. Deze week gingen mijn lessen van start, en die zijn niet van de poes. Mijauwkes. 3 vakken neem ik op in het Spaans, 1 in het Engels.* Als een Spaanse noop met enkel de nodige tapas-vocabulaire zijn Spaanse lessen niet evident, maar ik ga de uitdaging goedgemutst aan. Niet omdat het niet anders kan, maar omdat ik het wil. Si. In de klas zitten we maximum met z'n twintigen. Die zitten daar niet omdat ze niet anders kunnen -al is aanwezigheid wel in al de lessen verplicht-, maar omdat ze het willen. En dat voelt heerlijk wanneer je het gewoon bent om met zo'n 150 facebookende slaapkoppen de klas te delen. Roepen (Spanjaarden hebben een andere decibel-standaard) naar de leerkracht, discuteren, suggesties, dit zijn lessen om handen en vingers van af te likken. Proffen geven hier LES, teksten debiteren of boeken aflezen is hier in geen geval aan de orde. De schooldagen zijn dus erg intensief en bijzonder vermoeiend. Een dagje school van 9 tot 20 na een nacht Chupeteria, het is tandenbijten, maar nogmaals, de lesstijl maakt alles veel draaglijker en interessant.
*Dit is volgens mijn voorlopige studieplanning. Ondanks de schitterende studentenbegeleiding hier is het toch een hele puzzel mijn vakken uit te kiemen. Schuldige daarvoor zijn niet de Spanjaarden, wel mijn KUL-coördinatoren. Mails... Ooit van gehoord?
Wat me ontroerde:
*Kotbazin die me 'mi corazon' noemt. Cutie!
*Gesprek met Spaanse chico die me de basics van de Spaanse cultuur uitlegt: "A nosotros nos gusta comer, beber, bailar, dormir y las chicas!" -Wij houden van eten, drinken, dansen, slapen en vrouwen! Simpel toch?
*Mijn nieuwe kotgenootjes. 3 prachtmeiden, 2 Italiaanse, 1 Duitse. Gaven een geweldige homeparty en namen daarna twee dagen de tijd om ons appartement tip top in orde te brengen. Alles gekuist. Alles geordend. Naamplaatjes in de ijskast en bij het afval. Love them!
Abonneren op:
Posts (Atom)