Con tu física y tu química también tu anatomía
La cerveza y el tequila y tu boca con la mía
Ya no puedo más
Con esta melodía, tu color, tu fantasía
Con tu filosofía mi cabeza está vacía
Y ya no puedo más
Pilares. Fiestas del Pilar voor niet maños (inwoners van Aragon/Zaragoza). De stad viert haar patroonheilige voor maar liefst twaalf dagen -en dus deed ik hetzelfde! Dit moet een van de gekste weken ooit zijn geweest. Eerlijk gezegd heb ik niet veel zonlicht gezien de afgelopen dagen, wat niet wegneemt dat ik alle hoogtepunten van dit heuse evenement intens heb beleefd. Wat dacht u dan?
Zaragoza staat bekend voor haar Fiestas hier in Spanje. Mensen van over de hele wereld komen deze dagen de stad en haar ambiance opsnuiven. Ook ex-erasmussers. De woonkamer in onze piso lag deze dagen dan ook vol met bezoekers en oud-huisgenoten.
Fiestas mogen hier letterlijk genomen worden: altijd en overal kon hier zwaar gefeest worden. Op verschillende plekken in de stad waren festivals georganiseerd. Concerten en de bijbehorende afterparty's behoren vast en zeker tot de hoogtepunten van mijn Fiestas del Pilar. Dagelijks vuurwerk, een muziek- en lichtshow gebracht door de fonteinen van Parque Grande, drie oktoberfesten, theater, muziek... u noemt het, wij hebben het hier. De straten waren naast de grote hoeveelheid bezoekers gevuld met markten en kraampjes. Toch zijn al deze activiteiten ondergeschikt aan de religieuze beleving hier. De Maria van de Pilar wordt gevierd, en hoe! Zondag 12 oktober kleedden alle Spanjaarden zich in traditionele kledij om in grote stoet bloemen te offeren aan het grote Mariabeeld op de Plaza del Pilar. Spanjaarden geven bloemen, buitenlanders moeten het met fruit of groenten doen. Bij dit ritueel horen veel castagnetten-geklapper (als je daarvan wakker wordt besef je pas dat je echt in Spanje woont), gezang en traditionele dansen.
(Dit is de enige foto die ik niet zelf nam, alle credits aan de facebookpagina 'Fiestas del Pilar')
Na de laatste nacht zwaar feestvieren trok ik met een goedgevulde zak verse churros naar de Plaza De Toros. In de filosofie van 'je kan niet oordelen als je het niet ervaren hebt' en uit liefde voor de Spaanse cultuur waagde ik me aan een spektakel waar ik altijd hartsgrondig tegenstander van pretendeerde te zijn. De light versie dan toch, aangezien ik een erg gevoelige kijker ben. We trokken om 7u30 naar een uitverkochte stierenarena om de Vaquillas te aanschouwen. Concept is simpel: ben je macho genoeg om de arena te betreden, dan kan je je wagen aan het uitdagen en ontwijken (vaak op een erg laffe manier) van een jonge stier. Alle peñas zijn vertegenwoordigd in de arena, elk vergezeld van eigen fanfare, wat maakt dat je zenuwen zelfs als niet stier zwaar op de proef worden gesteld met zo'n 12 knallende fanfares in je oren. 7u30 mensen, zonder nachtrust. Als dierenvriend was ik natuurlijk team stier, al was het toch steeds beven wanneer er iemand in aanraking kwam met hoorns of hoeven (zeker aangezien ik enkele erasmusvrienden in de arena zag rennen). Deze ervaring zal mijn mening niet veranderen: ik aanschouwde dierenleed. De rollen waren niet eerlijk verdeeld. Het spel werd niet eerlijk gespeeld. Maar het was een spel, en je zag de natuur toch zijn ding doen -adrenaline. Rennen voor je leven kon hier letterlijk ervaren worden. En je merkt in deze spelen maar al te goed dat een dier niet dom is. Na hopeloos de jennende jongens achterna te hollen namen de stieren vaak een pauze, stonden stil en keken in het rond. De rollen keerde om, plots werd de stier de verdediger, waardoor hij des te meer van zijn waardigheid behield. Het was een hele opluchting dat de stieren elkaar snel afwisselden. Wanneer ik net begon te denken dat het voor dat dier wel genoeg was geweest, kreeg hij ook effectief zijn verdiende rust, vaak gevolgd door applaus. Mijn favoriete momenten waren dan ook de momenten waarop de stieren de arena mochten verlaten. Moederstier wordt de arena ingeloodst en prompt verandert de sfeer volledig. Woeste stier wordt plots weer kalf, volgt moederlief in alle vrede. Een aanrader? Ja. Ik heb hiervan genoten, het met grote ogen aanschouwd. Moet dit ritueel verdwijnen? Ja. Sorry Spanje, hoeveel ik ook van je cultuur hou.
Wat me ontroerde:
*Stieren schrapen weldegelijk met hun hoeven over de grond. Geen stereotiepe stierenroddel dus.
*De ontzagwekkende rust van een processie in de schemerende stad die twaalf dagen onafgebroken feestvierde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten