Furie goes Doña

Two arms around me, heaven to ground me,
and a family that always calls me home,
Four wheels to get there, enough love to share
and a sweet sweet sweet song
At the end of the day,
Lord I pray ,
I have a life that's good.

Ik mag me -naar eigen goeddunken- trotse inwoner van Zaragoza noemen. Na Pilares (lees vorige blogpost) besloot ik een versnelling terug te schakelen. Het leven hier is een feest, maar feesten in een stad is niet hetzelfde als leven in een stad. Een berg vuile was, schoolwerk, kuiswerk en een gebrek aan slaap en gezond,vers eten lagen op mij te wachten na meer dan een maand de Spaanse bloemetjes buiten te hebben gezet. Dus nam ik voor het eerst rust, voor ik daartoe gedwongen zou worden aangezien zowat 80% van de erasmussers ziek waren na Pilares. Erasmusstudent zijn in Zaragoza maakt van jou niet per definitie een inwoner van de stad. Maar naar mijn gevoel heb ik een stapje dichter gezet door ook te ervaren hoe het is om een hele dag te studeren, kuisen en koken -om daarna jezelf te belonen met een glas wijn op de Plaza San Fransisco en een goed gesprek.

Let op met hoe u rust interpreteert, beste lezer, in mijn jargon betekent dit dat ik één avond vroeg in bed kroop met een filmpje. Er gaat hier nog steeds geen enkele dag voorbij zonder plannen hier en daar. Shoppen met de meiden, avondje tapas, Spaanse cinema, namiddagje zingen in het park en nog steeds meerdere avonden chupitos en sangria en feest feest feest. Ook kleurden twee prachtige uitstapjes mijn afgelopen weekends hier: Huesca en Barcelona. 

Barcelona heeft absoluut mijn hart opnieuw veroverd, het behoort zeker tot de prachtigste steden van -mijn- Spanje. Maar mijn god, wat ben ik blij dat ik mijn erasmus hier in Zaragoza mag doen. Slechts één avondje uit was genoeg om me te doen beseffen hoe veilig ik me hier in mijn nieuwe hometown voel. Om de twee seconden aangesproken worden, gure buurten en pickpockets behoren gelukkig niet tot mijn dagelijkse realiteit hier. Al ben ik zeker dat wanneer je me in Barcelona had geplant ik hartstochtelijk het tegendeel had willen bewijzen. 

Seizoen twee van 'Sweet Goodbyes' startte vroeger dan gehoopt. Afscheid van een wel heel speciale vriend hier, iemand die me mezelf beter heeft doen leren kennen door zijn hart aan mij te openen. Het is vreemd vaarwel te zeggen tegen iemand, wetende dat je hem waarschijnlijk nooit meer terug zal zien. 

Ik ben nog nooit zoveel gelovigen tegengekomen in mijn leven. Dat zorgt voor vele verassingen, interessante en bovenal ontroerende gesprekken. Niet geloven is hier een uitzondering en ik kan niet ontkennen dat het me soms simpel doet voelen. Religie heeft altijd tot een van mijn favoriete gespreksonderwerpen behoord, maar pas op Erasmus worden die babbeltjes ook echt significant.

Erasmus is een leerproces. Je leert jezelf kennen dankzij de inzichten van anderen. Nieuwe ambities en dromen krijgen hier verse grond. Je krijgt de unieke kans jezelf heruit te vinden aangezien je hier geen geschiedenis hebt. Vele keuzes worden je gepresenteerd op een gouden schaaltje. Gelukkig kan ik zeggen dat ik nog steeds dezelfde ben. Den aard van het beestje, u weet.

Wat me ontroerde:
*Hoe schattig de Spanjaarden 'Simply' (plaatselijke winkelketen) uitspreken.
*De voorzichtigheid waarmee gelovige S. me affirmatief antwoordde op de vraag of ik niet in de hemel zal belanden.
*Kloosterzuster die ons een privérondeleiding gaf in een klein kerkje in Huesca.
*Het serene, elegante gebedje van C. in de Sagrada Familia.
*Dit lied.

*Deze spot die we analyseerden bij marketing. Thanks mom.

Oh my Zaragoza - This must be Pilares

Con tu física y tu química también tu anatomía
La cerveza y el tequila y tu boca con la mía
Ya no puedo más 
Con esta melodía, tu color, tu fantasía
Con tu filosofía mi cabeza está vacía
Y ya no puedo más


Pilares. Fiestas del Pilar voor niet maños (inwoners van Aragon/Zaragoza). De stad viert haar patroonheilige voor maar liefst twaalf dagen -en dus deed ik hetzelfde! Dit moet een van de gekste weken ooit zijn geweest. Eerlijk gezegd heb ik niet veel zonlicht gezien de afgelopen dagen, wat niet wegneemt dat ik alle hoogtepunten van dit heuse evenement intens heb beleefd. Wat dacht u dan?
Zaragoza staat bekend voor haar Fiestas hier in Spanje. Mensen van over de hele wereld komen deze dagen de stad en haar ambiance opsnuiven. Ook ex-erasmussers. De woonkamer in onze piso lag deze dagen dan ook vol met bezoekers en oud-huisgenoten.

Fiestas mogen hier letterlijk genomen worden: altijd en overal kon hier zwaar gefeest worden. Op verschillende plekken in de stad waren festivals georganiseerd. Concerten en de bijbehorende afterparty's behoren vast en zeker tot de hoogtepunten van mijn Fiestas del Pilar. Dagelijks vuurwerk, een muziek- en lichtshow gebracht door de fonteinen van Parque Grande, drie oktoberfesten, theater, muziek... u noemt het, wij hebben het hier. De straten waren naast de grote hoeveelheid bezoekers gevuld met markten en kraampjes. Toch zijn al deze activiteiten ondergeschikt aan de religieuze beleving hier. De Maria van de Pilar wordt gevierd, en hoe! Zondag 12 oktober kleedden alle Spanjaarden zich in traditionele kledij om in grote stoet bloemen te offeren aan het grote Mariabeeld op de Plaza del Pilar. Spanjaarden geven bloemen, buitenlanders moeten het met fruit of groenten doen. Bij dit ritueel horen veel castagnetten-geklapper (als je daarvan wakker wordt besef je pas dat je echt in Spanje woont), gezang en traditionele dansen. 

(Dit is de enige foto die ik niet zelf nam, alle credits aan de facebookpagina 'Fiestas del Pilar')

Na de laatste nacht zwaar feestvieren trok ik met een goedgevulde zak verse churros naar de Plaza De Toros. In de filosofie van 'je kan niet oordelen als je het niet ervaren hebt' en uit liefde voor de Spaanse cultuur waagde ik me aan een spektakel waar ik altijd hartsgrondig tegenstander van pretendeerde te zijn. De light versie dan toch, aangezien ik een erg gevoelige kijker ben. We trokken om 7u30 naar een uitverkochte stierenarena om de Vaquillas te aanschouwen. Concept is simpel: ben je macho genoeg om de arena te betreden, dan kan je je wagen aan het uitdagen en ontwijken (vaak op een erg laffe manier) van een jonge stier. Alle peñas zijn vertegenwoordigd in de arena, elk vergezeld van eigen fanfare, wat maakt dat je zenuwen zelfs als niet stier zwaar op de proef worden gesteld met zo'n 12 knallende fanfares in je oren. 7u30 mensen, zonder nachtrust. Als dierenvriend was ik natuurlijk team stier, al was het toch steeds beven wanneer er iemand in aanraking kwam met hoorns of hoeven (zeker aangezien ik enkele erasmusvrienden in de arena zag rennen). Deze ervaring zal mijn mening niet veranderen: ik aanschouwde dierenleed. De rollen waren niet eerlijk verdeeld. Het spel werd niet eerlijk gespeeld. Maar het was een spel, en je zag de natuur toch zijn ding doen -adrenaline. Rennen voor je leven kon hier letterlijk ervaren worden. En je merkt in deze spelen maar al te goed dat een dier niet dom is. Na hopeloos de jennende jongens achterna te hollen namen de stieren vaak een pauze, stonden stil en keken in het rond. De rollen keerde om, plots werd de stier de verdediger, waardoor hij des te meer van zijn waardigheid behield. Het was een hele opluchting dat de stieren elkaar snel afwisselden. Wanneer ik net begon te denken dat het voor dat dier wel genoeg was geweest, kreeg hij ook effectief zijn verdiende rust, vaak gevolgd door applaus. Mijn favoriete momenten waren dan ook de momenten waarop de stieren de arena mochten verlaten. Moederstier wordt de arena ingeloodst en prompt verandert de sfeer volledig. Woeste stier wordt plots weer kalf, volgt moederlief in alle vrede. Een aanrader? Ja. Ik heb hiervan genoten, het met grote ogen aanschouwd. Moet dit ritueel verdwijnen? Ja. Sorry Spanje, hoeveel ik ook van je cultuur hou.

Wat me ontroerde:
*Stieren schrapen weldegelijk met hun hoeven over de grond. Geen stereotiepe stierenroddel dus. 
*De ontzagwekkende rust van een processie in de schemerende stad die twaalf dagen onafgebroken feestvierde.

No judgement. No regrets.

A tiger in a cage
Can never see the sun
This diva needs her stage
Baby lets have fun
Take me for what I am
Who I was meant to be

Mijn eerste Zaragoza ver-maand-dag zit er ondertussen al op en geloof me als ik zeg dat ik bang ben dat de tijd hier veel te snel gaat. Zo snel dat het alweer meer dan een week geleden is dat ik nog een blogberichtje postte. Foei. 

Ik heb daar, zoals u wellicht verwacht, alle redenen toe. Ondanks het feit dat ik hier al een maand ben, gaat mijn leven hier nog steeds in fast forward. Altijd iets te doen. Nog steeds leer ik elke dag nieuwe mensen kennen, wat niet inhoudt dat ik ondertussen met enkele close toppertjes al een heel hechte band heb ontwikkeld. 

De erasmusvibe zit ondertussen volledig in mijn lijf -dat nog steeds meer dan voldoende gevoed wordt met pinchos, tortillas, montaditos en bocadillos. No judgement is hier de gouden regel die van deze ervaring iets unieks en fantastisch maakt. Langzaam maar zeker verlies ik de Belgische (sorry landgenootjes, maar tot dit inzicht ben ik hier echt wel gekomen) angst voor scheve blikken en afkeurende neusophalingen. 'Why are you so worried?' werd me al te vaak toegeworpen, en zo Darwin het gewild heeft heb ik me helemaal aangepast aan deze nieuwe, verlichtende mindset. Go for it. Fun is hier het fundament en de maatstaf voor alles. Why so serious? 

Academisch is alles hier al een paar versnellingen hoger dan mijn Leuvense collega's. Geregeld maak ik huiswerk, essays, groepswerken en presentaties. De werkdruk is hier veel meer verspreid over het hele semester. Ik ben nog steeds erg tevreden over mijn universiteit en de vakken die ik hier opneem. Door mijn -niet evidente- keuzes volg ik een sappige mengeling van communicatiewetenschappen, filmschool, business, management, human recourses, marketing en reclame. Hé, somt dit nu net al mijn interesses op? SCORE!

Hieronder nog een kleurrijke selectie van mijn bezigheden de afgelopen dagen. 
U ziet in min of meer chronologische volgorde: toga-party en voordrink bij ons op de piso, dagje naar het Aljaferia met na afloop tapas en singing sangria sunday, picknick in Parque Grande, wandeltocht in Lacs D' Ayous, uitstap naar het kasteel in Loarre en Riglos, feestje van in de universiteit en skypen met biesjes. 

Wat me ontroerde:
*Hoe traag het licht hier aangaat. Na het drukken op de schakelaar is het altijd nog een paar tellen donker.
*Singing Sangria Sunday. Ondertussen een ritueel -we deden het immers al twee keer. Momentje waarop iedereen zijn vele talenten met elkaar deelt. Italiaanse rapper L. uitte in één van zijn songs zijn frustratie over het vaderland. Enige andere Italiaanse van het gezelschap -en dus de enige die de tekst volledig verstond- barstte in tranen uit. 
*Londense B. die met een veel te volgeladen rugzak de bergen introk. Aanwezig: eten, drinken, kleren, vaseline en haar bijbel, elke bladzijde gevuld met kleur en bijschriften.