Belgium goes Spain

But youth's taken over by rock and roll,
While we were laughing and drinking and smoking and singing....

So I left, that is it. 

That's my life, nothing is sacred.
I don't keep friends,I keep acquainted,
I'm not a prophet, but I'm here to profit.

That's all, I'm gone! 

That's my life, Nothing is sacred.
I don't fall in love, I just fake it.
I don't fall in love. I don't fall in love.

Ondertussen heeft deze blog de kaap van de 2.000 pageviews overschreden. Ik weet niet hoe jullie het hebben gedaan, of dit het resultaat is van enkele vaste stalkers of een effectief breed lezers- (of klikkers-) publiek, in ieder geval... BEDANKT IEDEREEN. Uiteindelijk is dit niet meer dan een online dagboek, een verzameling van mijn hersenspinsels of een berichtje naar het thuisfront. Ik kan niet ontkennen dat de complimentjes, vaak afkomstig van mensen die mijn blog lezen met behulp van Google Translate, me deugd doen.

Vorig weekend kleurde mijn favoriete Belgische duo mijn dagen in Zgz (sorry Nicole en Hugo). Het bezoekje van mijn ouders was allerminst een obligate bezigheid. Het was absoluut heerlijk om hen rond te gidsen in mijn vernieuwd leven hier. Om mijn verhalen te kunnen vertellen zonder daarvoor een internetverbinding nodig te hebben. Om goed te eten, te drinken, meer te eten, minder te drinken. Om opnieuw toerist te zijn in mijn eigen stad, al liet dit gevoel me achteraf met een kater achter. Het is natuurlijk om opnieuw de Belgische kijk over te nemen met zo'n vertrouwd gezelschap, waardoor je achteraf vervreemd achterblijft. Een nieuwe klik was dus nodig in mijn hoofd, al was daarvoor weinig moeite nodig. 

Ik ging dus na het afscheid van mijn ouders vrolijk verder met mijn Spaanse way of life. Halloweenfeestje, diner in 100 montaditos (mijn absolute favo-tapasbar waar ik letterlijk kind aan huis ben), drankje achteraf in de living van onze piso, skype met de biesjes, Braziliaanse kookavond, gratis salsales, international diner mét petit-beurre taart als onze Belgische bijdrage, chupiteria en karaoke-avond. Met deze goedgevulde opsomming heeft u een perfect idee hoe ik mijn avonden hier vul na overdag lessen te volgen en hard te werken. Want jawel, studeren is hier nog steeds mijn full-time bezigheid. 

Wat me ontroerde:

*De baby die plots begon te lachen in zijn kinderwagen toen ik voorbij wandelde. Waarop zijn grootmoeder stil bleef staan om mee te lachen.

*Jeugdfoto's bekijken van mijn Spaanse kotgenoot. Waarop hij er me eentje cadeau geeft. Isn't he lovely?

*Dat Disney kan troosten weten we allemaal. Is this the place where I belong? Mijn antwoord daarop is erg tweeledig en onzeker. Wat ik wel zeker weet is dat ik weinig nodig heb. Ik mis weinig. Ik ervaar hier dat ik erg los kan staan, wat een enorme vrijheid en onafhankelijkheid als gevolg heeft. 

Furie goes Doña

Two arms around me, heaven to ground me,
and a family that always calls me home,
Four wheels to get there, enough love to share
and a sweet sweet sweet song
At the end of the day,
Lord I pray ,
I have a life that's good.

Ik mag me -naar eigen goeddunken- trotse inwoner van Zaragoza noemen. Na Pilares (lees vorige blogpost) besloot ik een versnelling terug te schakelen. Het leven hier is een feest, maar feesten in een stad is niet hetzelfde als leven in een stad. Een berg vuile was, schoolwerk, kuiswerk en een gebrek aan slaap en gezond,vers eten lagen op mij te wachten na meer dan een maand de Spaanse bloemetjes buiten te hebben gezet. Dus nam ik voor het eerst rust, voor ik daartoe gedwongen zou worden aangezien zowat 80% van de erasmussers ziek waren na Pilares. Erasmusstudent zijn in Zaragoza maakt van jou niet per definitie een inwoner van de stad. Maar naar mijn gevoel heb ik een stapje dichter gezet door ook te ervaren hoe het is om een hele dag te studeren, kuisen en koken -om daarna jezelf te belonen met een glas wijn op de Plaza San Fransisco en een goed gesprek.

Let op met hoe u rust interpreteert, beste lezer, in mijn jargon betekent dit dat ik één avond vroeg in bed kroop met een filmpje. Er gaat hier nog steeds geen enkele dag voorbij zonder plannen hier en daar. Shoppen met de meiden, avondje tapas, Spaanse cinema, namiddagje zingen in het park en nog steeds meerdere avonden chupitos en sangria en feest feest feest. Ook kleurden twee prachtige uitstapjes mijn afgelopen weekends hier: Huesca en Barcelona. 

Barcelona heeft absoluut mijn hart opnieuw veroverd, het behoort zeker tot de prachtigste steden van -mijn- Spanje. Maar mijn god, wat ben ik blij dat ik mijn erasmus hier in Zaragoza mag doen. Slechts één avondje uit was genoeg om me te doen beseffen hoe veilig ik me hier in mijn nieuwe hometown voel. Om de twee seconden aangesproken worden, gure buurten en pickpockets behoren gelukkig niet tot mijn dagelijkse realiteit hier. Al ben ik zeker dat wanneer je me in Barcelona had geplant ik hartstochtelijk het tegendeel had willen bewijzen. 

Seizoen twee van 'Sweet Goodbyes' startte vroeger dan gehoopt. Afscheid van een wel heel speciale vriend hier, iemand die me mezelf beter heeft doen leren kennen door zijn hart aan mij te openen. Het is vreemd vaarwel te zeggen tegen iemand, wetende dat je hem waarschijnlijk nooit meer terug zal zien. 

Ik ben nog nooit zoveel gelovigen tegengekomen in mijn leven. Dat zorgt voor vele verassingen, interessante en bovenal ontroerende gesprekken. Niet geloven is hier een uitzondering en ik kan niet ontkennen dat het me soms simpel doet voelen. Religie heeft altijd tot een van mijn favoriete gespreksonderwerpen behoord, maar pas op Erasmus worden die babbeltjes ook echt significant.

Erasmus is een leerproces. Je leert jezelf kennen dankzij de inzichten van anderen. Nieuwe ambities en dromen krijgen hier verse grond. Je krijgt de unieke kans jezelf heruit te vinden aangezien je hier geen geschiedenis hebt. Vele keuzes worden je gepresenteerd op een gouden schaaltje. Gelukkig kan ik zeggen dat ik nog steeds dezelfde ben. Den aard van het beestje, u weet.

Wat me ontroerde:
*Hoe schattig de Spanjaarden 'Simply' (plaatselijke winkelketen) uitspreken.
*De voorzichtigheid waarmee gelovige S. me affirmatief antwoordde op de vraag of ik niet in de hemel zal belanden.
*Kloosterzuster die ons een privérondeleiding gaf in een klein kerkje in Huesca.
*Het serene, elegante gebedje van C. in de Sagrada Familia.
*Dit lied.

*Deze spot die we analyseerden bij marketing. Thanks mom.

Oh my Zaragoza - This must be Pilares

Con tu física y tu química también tu anatomía
La cerveza y el tequila y tu boca con la mía
Ya no puedo más 
Con esta melodía, tu color, tu fantasía
Con tu filosofía mi cabeza está vacía
Y ya no puedo más


Pilares. Fiestas del Pilar voor niet maños (inwoners van Aragon/Zaragoza). De stad viert haar patroonheilige voor maar liefst twaalf dagen -en dus deed ik hetzelfde! Dit moet een van de gekste weken ooit zijn geweest. Eerlijk gezegd heb ik niet veel zonlicht gezien de afgelopen dagen, wat niet wegneemt dat ik alle hoogtepunten van dit heuse evenement intens heb beleefd. Wat dacht u dan?
Zaragoza staat bekend voor haar Fiestas hier in Spanje. Mensen van over de hele wereld komen deze dagen de stad en haar ambiance opsnuiven. Ook ex-erasmussers. De woonkamer in onze piso lag deze dagen dan ook vol met bezoekers en oud-huisgenoten.

Fiestas mogen hier letterlijk genomen worden: altijd en overal kon hier zwaar gefeest worden. Op verschillende plekken in de stad waren festivals georganiseerd. Concerten en de bijbehorende afterparty's behoren vast en zeker tot de hoogtepunten van mijn Fiestas del Pilar. Dagelijks vuurwerk, een muziek- en lichtshow gebracht door de fonteinen van Parque Grande, drie oktoberfesten, theater, muziek... u noemt het, wij hebben het hier. De straten waren naast de grote hoeveelheid bezoekers gevuld met markten en kraampjes. Toch zijn al deze activiteiten ondergeschikt aan de religieuze beleving hier. De Maria van de Pilar wordt gevierd, en hoe! Zondag 12 oktober kleedden alle Spanjaarden zich in traditionele kledij om in grote stoet bloemen te offeren aan het grote Mariabeeld op de Plaza del Pilar. Spanjaarden geven bloemen, buitenlanders moeten het met fruit of groenten doen. Bij dit ritueel horen veel castagnetten-geklapper (als je daarvan wakker wordt besef je pas dat je echt in Spanje woont), gezang en traditionele dansen. 

(Dit is de enige foto die ik niet zelf nam, alle credits aan de facebookpagina 'Fiestas del Pilar')

Na de laatste nacht zwaar feestvieren trok ik met een goedgevulde zak verse churros naar de Plaza De Toros. In de filosofie van 'je kan niet oordelen als je het niet ervaren hebt' en uit liefde voor de Spaanse cultuur waagde ik me aan een spektakel waar ik altijd hartsgrondig tegenstander van pretendeerde te zijn. De light versie dan toch, aangezien ik een erg gevoelige kijker ben. We trokken om 7u30 naar een uitverkochte stierenarena om de Vaquillas te aanschouwen. Concept is simpel: ben je macho genoeg om de arena te betreden, dan kan je je wagen aan het uitdagen en ontwijken (vaak op een erg laffe manier) van een jonge stier. Alle peñas zijn vertegenwoordigd in de arena, elk vergezeld van eigen fanfare, wat maakt dat je zenuwen zelfs als niet stier zwaar op de proef worden gesteld met zo'n 12 knallende fanfares in je oren. 7u30 mensen, zonder nachtrust. Als dierenvriend was ik natuurlijk team stier, al was het toch steeds beven wanneer er iemand in aanraking kwam met hoorns of hoeven (zeker aangezien ik enkele erasmusvrienden in de arena zag rennen). Deze ervaring zal mijn mening niet veranderen: ik aanschouwde dierenleed. De rollen waren niet eerlijk verdeeld. Het spel werd niet eerlijk gespeeld. Maar het was een spel, en je zag de natuur toch zijn ding doen -adrenaline. Rennen voor je leven kon hier letterlijk ervaren worden. En je merkt in deze spelen maar al te goed dat een dier niet dom is. Na hopeloos de jennende jongens achterna te hollen namen de stieren vaak een pauze, stonden stil en keken in het rond. De rollen keerde om, plots werd de stier de verdediger, waardoor hij des te meer van zijn waardigheid behield. Het was een hele opluchting dat de stieren elkaar snel afwisselden. Wanneer ik net begon te denken dat het voor dat dier wel genoeg was geweest, kreeg hij ook effectief zijn verdiende rust, vaak gevolgd door applaus. Mijn favoriete momenten waren dan ook de momenten waarop de stieren de arena mochten verlaten. Moederstier wordt de arena ingeloodst en prompt verandert de sfeer volledig. Woeste stier wordt plots weer kalf, volgt moederlief in alle vrede. Een aanrader? Ja. Ik heb hiervan genoten, het met grote ogen aanschouwd. Moet dit ritueel verdwijnen? Ja. Sorry Spanje, hoeveel ik ook van je cultuur hou.

Wat me ontroerde:
*Stieren schrapen weldegelijk met hun hoeven over de grond. Geen stereotiepe stierenroddel dus. 
*De ontzagwekkende rust van een processie in de schemerende stad die twaalf dagen onafgebroken feestvierde.

No judgement. No regrets.

A tiger in a cage
Can never see the sun
This diva needs her stage
Baby lets have fun
Take me for what I am
Who I was meant to be

Mijn eerste Zaragoza ver-maand-dag zit er ondertussen al op en geloof me als ik zeg dat ik bang ben dat de tijd hier veel te snel gaat. Zo snel dat het alweer meer dan een week geleden is dat ik nog een blogberichtje postte. Foei. 

Ik heb daar, zoals u wellicht verwacht, alle redenen toe. Ondanks het feit dat ik hier al een maand ben, gaat mijn leven hier nog steeds in fast forward. Altijd iets te doen. Nog steeds leer ik elke dag nieuwe mensen kennen, wat niet inhoudt dat ik ondertussen met enkele close toppertjes al een heel hechte band heb ontwikkeld. 

De erasmusvibe zit ondertussen volledig in mijn lijf -dat nog steeds meer dan voldoende gevoed wordt met pinchos, tortillas, montaditos en bocadillos. No judgement is hier de gouden regel die van deze ervaring iets unieks en fantastisch maakt. Langzaam maar zeker verlies ik de Belgische (sorry landgenootjes, maar tot dit inzicht ben ik hier echt wel gekomen) angst voor scheve blikken en afkeurende neusophalingen. 'Why are you so worried?' werd me al te vaak toegeworpen, en zo Darwin het gewild heeft heb ik me helemaal aangepast aan deze nieuwe, verlichtende mindset. Go for it. Fun is hier het fundament en de maatstaf voor alles. Why so serious? 

Academisch is alles hier al een paar versnellingen hoger dan mijn Leuvense collega's. Geregeld maak ik huiswerk, essays, groepswerken en presentaties. De werkdruk is hier veel meer verspreid over het hele semester. Ik ben nog steeds erg tevreden over mijn universiteit en de vakken die ik hier opneem. Door mijn -niet evidente- keuzes volg ik een sappige mengeling van communicatiewetenschappen, filmschool, business, management, human recourses, marketing en reclame. Hé, somt dit nu net al mijn interesses op? SCORE!

Hieronder nog een kleurrijke selectie van mijn bezigheden de afgelopen dagen. 
U ziet in min of meer chronologische volgorde: toga-party en voordrink bij ons op de piso, dagje naar het Aljaferia met na afloop tapas en singing sangria sunday, picknick in Parque Grande, wandeltocht in Lacs D' Ayous, uitstap naar het kasteel in Loarre en Riglos, feestje van in de universiteit en skypen met biesjes. 

Wat me ontroerde:
*Hoe traag het licht hier aangaat. Na het drukken op de schakelaar is het altijd nog een paar tellen donker.
*Singing Sangria Sunday. Ondertussen een ritueel -we deden het immers al twee keer. Momentje waarop iedereen zijn vele talenten met elkaar deelt. Italiaanse rapper L. uitte in één van zijn songs zijn frustratie over het vaderland. Enige andere Italiaanse van het gezelschap -en dus de enige die de tekst volledig verstond- barstte in tranen uit. 
*Londense B. die met een veel te volgeladen rugzak de bergen introk. Aanwezig: eten, drinken, kleren, vaseline en haar bijbel, elke bladzijde gevuld met kleur en bijschriften.

Johnny, la gente esta muy loca

Well I remember the first words she said to me
If I should tear easily
Then sew me back together
Behind this delicate facade
Is another delicate facade
And behind that delicate facade
Is another and another and another

Zoals de titel doet vermoeden is alles hier nog steeds crazy en gaga en flipperdeflap! Elke dag brengt hier duizenden verrassingen en kansen met zich mee, die ik nog steeds met veel plezier in mijn armen en mijn hart sluit. 
Een 'gewoon' avondje tapastour mondt al snel uit in sangria op iemands Piso en een spontane sleepover met mijn Braziliaanse bestie C. en een fantastische Amerikaanse met een stem uit de duizend. Had ik jullie verteld dat ik haar pas die avond had leren kennen en we enkele uren later in Braziliaanse pyjama's als zusjes het kleine twijfelaartje indoken? Meisjes onder elkaar, u kent dat wel. 

Ondanks de indrukwekkende nieuwe lading vrienden deed het meer dan deugd om 5 van mijn Biesjes te verwelkomen in mijn nieuwe thuis. Biesjes zijn altijd een beetje thuiskomen, bij hen kon ik in deze tornadodagen rust vinden. Naast de vele verhalen, rondleidingen en lachbuien kon ik in hun gezelschap ook gewoon eens zwijgen. Bijzonder functioneel voor mijn nu al drie weken hese stem. Toch bezorgde hun aanwezigheid me een lichte onrust. Ik wil dat zij net zo van mijn stad houden als ik, dat zij ervaren wat ik hier ervaar. Ik loodste hen naar mijn favoriete zichten van de stad, naar mijn favo tapasbars, cafés en de studentenbuurt. Proberend de plekken door hun ogen te ervaren, bekroop me een licht angstje. Is dit nu echt wel zo fantastisch als ik hen vertel dat het is? Het zal een Antwerps kantje van me zijn dat vindt dat deze stad de allerbeste is. Een heerlijke tijd hadden we sowieso samen, en ik denk dat ik mijn genot aan hen heb kunnen overbrengen. Dat zij deze stad nooit zullen ervaren zoals ik dat doe, zal niet meer dan normaal zijn. We maakten een serieuze indruk op de tandemavond -Wow, all your friends are so blond, Laurien. Yeah, these are my awesome Belgian friends. 

Na het afscheid haastte ik me naar mijn tweede poolparty sinds mijn aankomst hier. Oh Johnny, la gente esta muy loca! Na een hopeloze dwaaltocht op linkeroever van Zaragoza arriveerde ik op Las Playas, de beach van de stad, en kon het feestje ontploffen. Alleen aangekomen kon ik vlinderen van de ene vriendengroep naar de andere. Ik was verrast hoeveel mensen ik al had leren kennen en hoeveel plezier je kan hebben met al die mensen rondom je. Rond 22u werd de muziek even stilgelegd voor de vetste percussieshow ooit. Pretty cool. 

Pisolove. Ik ben zo ontzettend gelukkig hier op ons gedeeld appartement. Ik heb het geluk onder hetzelfde dak te wonen met fantastische mensen. Samen koken, taartje bakken, frustraties delen, allemaal top! Ook wat mijn kamer betreft ben ik echt met mijn gat in de boter gevallen. Ik besefte dat ik daarvan hier nog geen foto's heb gepubliceerd, dus hier gaan we dan!

Wat me ontroerde:

*De twee oude Spaanse mannen die ruzieden om wie me de weg mocht uitleggen. Euhm... Muchas gracias?!

*Hoe ik liefde de afgelopen tijd helemaal anders ben gaan bekijken. Gewoon zelf keihard liefhebben, alles en iedereen fantastisch vinden, meer heb je echt niet nodig. De rest blijkt vanzelf te komen. 

Erasmus mode: Si Si Si - I got erasmussed!

While we're thinking 'bout the people we meet
Dancing feet, wasters on the cover of a magazine
People you've kissed, people you lust
And the one's that you might not ever remember, what's the use?I'm not what I was last summer
Not who I was in the spring
Tell me, tell me, tell me when will we learn
We love it and we leave it and we watch it burn
Damn these wild young hearts

Nog maar drie weken hier, maar ik ben volledig en compleet overgeschakeld op Erasmus modus. Dit houdt kort omschreven in dat ik volmondig 'Si' zeg op alles wat mijn pad kruist. En met zoveel internationale contacten regent het hier voorstellen en initiatieven in dit nog steeds knalhete paradijs. Cerveza? Si! Nadar? Si! Shopping? Si! Tapas? Si -wat maakt dat ik nog maar twee keer heb gekookt *oeps*! Uitgaan? SIIIIIIIIII!
-Kleine opmerking: mijn si-fase houdt niet in dat ik hier breinloos als een wilde tekeerga. Wel dat ik het hier goed van ben aan het nemen. Heel goed.-

Voor zij die hun commentaar al klaar hebben: jawel, er wordt hier wel degelijk hard gewerkt. Deze week gingen mijn lessen van start, en die zijn niet van de poes. Mijauwkes. 3 vakken neem ik op in het Spaans, 1 in het Engels.* Als een Spaanse noop met enkel de nodige tapas-vocabulaire zijn Spaanse lessen niet evident, maar ik ga de uitdaging goedgemutst aan. Niet omdat het niet anders kan, maar omdat ik het wil. Si. In de klas zitten we maximum met z'n twintigen. Die zitten daar niet omdat ze niet anders kunnen -al is aanwezigheid wel in al de lessen verplicht-, maar omdat ze het willen. En dat voelt heerlijk wanneer je het gewoon bent om met zo'n 150 facebookende slaapkoppen de klas te delen. Roepen (Spanjaarden hebben een andere decibel-standaard) naar de leerkracht, discuteren, suggesties, dit zijn lessen om handen en vingers van af te likken. Proffen geven hier LES, teksten debiteren of boeken aflezen is hier in geen geval aan de orde. De schooldagen zijn dus erg intensief en bijzonder vermoeiend. Een dagje school van 9 tot 20 na een nacht Chupeteria, het is tandenbijten, maar nogmaals, de lesstijl maakt alles veel draaglijker en interessant. 

*Dit is volgens mijn voorlopige studieplanning. Ondanks de schitterende studentenbegeleiding hier is het toch een hele puzzel mijn vakken uit te kiemen. Schuldige daarvoor zijn niet de Spanjaarden, wel mijn KUL-coördinatoren. Mails... Ooit van gehoord? 

Wat me ontroerde:
*Kotbazin die me 'mi corazon' noemt. Cutie!
*Gesprek met Spaanse chico die me de basics van de Spaanse cultuur uitlegt: "A nosotros nos gusta comer, beber, bailar, dormir y las chicas!" -Wij houden van eten, drinken, dansen, slapen en vrouwen! Simpel toch?
*Mijn nieuwe kotgenootjes. 3 prachtmeiden, 2 Italiaanse, 1 Duitse. Gaven een geweldige homeparty en namen daarna twee dagen de tijd om ons appartement tip top in orde te brengen. Alles gekuist. Alles geordend. Naamplaatjes in de ijskast en bij het afval. Love them!

Adios Madrid, encantada San Jorge

I put one foot in front of the other one,
I don’t need a new love or a new life just a better place to die.

Geen nieuws was nog nooit zo'n goed nieuws.

Ik verliet Zaragoza voor vier dagen om mijn twee hartvriendinnetjes te zien in Madrid. Het afscheid verliep flink en alleen achtergebleven in de stad voelde ik me sterk (mede dankzij gesprekken met de uitbater van de hostel en een Algerijn, waarvoor dank). Maar eens op de trein besefte ik dat dit de laatste keer was dat ik in de aanwezigheid was van vriendinnen waarbij ik echt alles kon zeggen, volledig op mijn gemak was en tot rust kon komen. Moeilijk momentje *slik*. Het uitzicht vanop de trein zorgde voor lichte vervreemding -maar kom, ik heb wilde herten gezien en de meest schitterende landschappen. Eenmaal thuis aangekomen verdwenen die gevoelens als sneeuw in Spanje. Ik ben hier heel graag en mijn kotgenoten zijn fantastische mensen. Na een uitputtende reis liet ik me toch verleiden om met Spanjaard C. tapas te gaan eten, ontmoette er een Italiaan en een Braziliaanse. T.O.P.

 Zaragoza Delicias bij ochtendlicht.

De volgende dag was het eindelijk zover. Ontmoeting met mijn nieuwe studiegenoten en de universiteit. De perfect georganiseerde maar veel te vermoeiende en volgeboekte ontmoetingsdagen begonnen met een rondleiding. San Jorge ligt in the middle of woestijn-nowhere. De architectuur is modern en wit wit wit. Clean. Sober. Maar met een overdonderende infrastructuur. Ze herbergt de faculteit van geneeskunde, fysiotherapie, farmacie, architectuur, business, ict en communicatie. Ik zag niet alleen simulatieziekenhuisruimtes - o.a. operatiezaal en consultatiezaal, voorzien van controlekamers voor de poppen die kunnen ademen, bloeden enz.- labo's om U tegen te zeggen, een kamer vol 3D-printers, kamer met echo's en camera's om bewegingen te analyseren, maar ook 3 radiostudios, montagekamers en een heuse televisiestudio. Met alles erop en eraan -autocue incluis. Erg indrukwekkend. Hier kan ik het gebrek aan praktijk in de KUL ruimschoots inhalen. Verder volgde een bezoek aan de sportfaciliteiten. Hou u vast aan de takken van de bomen. 4 zwembaden kon ik tellen -3 buiten, 1 binnen- waar we dan ook al snel gebruik van maakten in deze warme omstandigheden. Fitnessruimtes, danszalen, een voetbalstadion, stuk of tien tennisvelden, beachvolleybalveld, basketbalveld, enfin, te veel om op te noemen. Zeer interessant allemaal om de tijd tussen de lessen door op te vullen. Lessen heb ik trouwens van maandag tot donderdag, niet slecht! Ontelbare ontmoetingen volgden met ontelbare fijne, interessante mensen. Vriendschappen ontstonden, zo gaat dat. Een tapastour, bezoek aan de Expo en de strandbar en vele feestjes maakten deze dagen compleet. Ik ben hier heel graag. 

Wat me ontroerde:
*Hoe misselijk je wordt van een huilbui te lang in te houden. Sterk zijn, niet altijd gezond.
*Verhaal wat de gids in de exposite van Zaragoza me vertelde bij een foto van de tentoonstelling. Blijkbaar had de Spaanse regering een oplossing gevonden voor de uitstervende dorpen die leeg begonnen te staan op het platteland. Af en toe stuurden ze een trein vol vrijgezelle vrouwen naar die dorpen. Foto in kwestie toonde het eerste huwelijk afkomstig uit dit blijkbaar succesvolle project.