You'll never know if you don't go You'll never shine if you don't glow El aeropuerto Veel te vroeg kwamen we aan in het piepkleine luchthaventje van Zaragoza. Alles netjes in orde, het gebouw zelf lijkt nieuw en verzorgd. Op slechts 1u40min vliegen van Charleroi is ZaZa de ideale citytrip-bestemming. Communicatiestudente D. die ook met mij hier aan San Jorge lessen zal volgen, vloog met me mee. Een busje reed ons door de buitenwijken van de stad, het landschap was op zijn minst verrassend te noemen. Desolaat. Dor en uitgedroogd. Enkele heuvels aan de horizon. Verder praktisch niets. Letterlijk. In het steppe/woestijnachtige land lijkt absoluut niets te kunnen groeien. Ik voelde me plots door Irak rijden, of Israël -maar dan veiliger, lieflijker. Al had ik niet verbaasd geweest moest ik Mozes of Jezus door deze vlaktes zien rondzwerven -Maria verscheen immers eerder al in Zaragoza. La habitacion Eerste halte was mijn nieuwe woonst. En die valt op zijn zachtst gezegd reuze mee. Dit niet het minst dankzij mijn moederkloek kotbazin R. Zij maakte al erg snel duidelijk dat ik op haar kan rekenen als ik iets nodig heb, wat dan ook. De Belgische gewoonte drie kussen te geven heeft ze ondertussen met veel goesting overgenomen. Spaans spreken is verplicht. Mijn kamertje is wel zonder twijfel de grootste, lichtste en mooiste. Een balkonnetje kijkt uit over mijn straat met nieuwe favoriete winkel 'Come Jamon' over mijn deur. Badkamers, living, keuken: check. Alles top top toppie. Even later stroomden mijn huisgenoten binnen. Eerst maakte ik kennis met N., fransman die hier leerkracht Frans is. Ik schrok even om zo'n klein oud mannetje (denk nu niet aan een tachtiger, de jongen is waarschijnlijk eind twintig) als huisgenoot te hebben, aangezien ik enkel Erasmusstudenten had verwacht hier. Hij hielp dra met het vertalen van mijn Frans naar het Spaans om het contact met Rosa te bevorderen. Huisgenoot twee, P., is de leader of the pack, dat werd al snel duidelijk. Super sympathieke kerel die me het reilen en zeilen in de Calle Miguel de Cervantes uit de doeken deed. "De grote badkamer is voor de vrouwen en de poessies", hoorde ik hem maar al te graag zeggen. Jammer genoeg verlaat hij ZaZa aan het einde van de week, na een stage van 25-urenweken te hebben voltooid (jawel, das 5u per werkdag, aloha!). Ier D. was vervolgens aan de beurt. Stilletjes, op zichzelf, maar daarom niet minder vriendelijk. Hij is op zoek naar een nieuw appartement, en zal dus ook binnenkort vervangen worden. Als laatste vulde een luide 'hola' van Spanjaard C. het huis. Zaragoza is zijn thuisstad. Met deze kerel valt zeker heel wat ambiance te beleven, even later kwam ook zijn vriendin op bezoek. Voor mijn Spaans is hij dus zeker een waardevolle aanwinst, hij geeft regelmatig feestjes in het huis met zijn Spaanse vrienden. La ciudad Hoe kan ik beschrijven hoe fantastisch ik deze stad vind? Ik had in alle eerlijkheid veel, maar dan ook veel minder van deze plek verwacht. Elk hoekje, elk kantje ademt die heerlijke Spaanse vibe uit. Een wandeling over de 'Meir' van ZaZa leidt me van mijn kot naar het historische centrum. Niet slecht, am I right? Drie volle dagen met de ouders en ik heb het gevoel dat we nog maar een kwartje van de stad hebben gezien, ondanks heel wat afgestapt te hebben. Alles, echt alles heb je hier en er valt bijgevolg ontzettend veel te doen en te beleven. Die twee dagen 'alleen' die ik nu heb zitten al overvol met plannen. De toppertjes: *Ongetwijfeld de Plaza Del Pilar: enorm indrukwekkend, majestueus en vooral grooooooot. In de grote kathedraal -El Pilar voor de vrienden- werden kindjes gezegend door een kusje te geven aan het kleed waarin Maria op de pilaar in Zaragoza verschenen is. Ook voorwerpen mogen even langs het gewaad geschurkt worden, zij het wel door de daarvoor bevoegde misdienaars in felblauwe nikes.
*De Seo, kathedraal die wat verder op hetzelfde plein ligt te lonken. *Moors paleis Aljaferia
*De mensen, stuk voor stuk echt extreem vriendelijk en hulpvaardig *Parque Grande José Antonio Labordeta, gigantisch park, prachtig mooi, en ik heb er zelfs papegaaien en de eerste Zaragozakatten gespot.
*De overdekte markt en de stierenarena: gewoon hardcore Spaans.
*Het klimaat: blue sky, aangename 30-37°, I love it! *De tapas, jumzie!
Wat me ontroerde: *Behoorlijk veel. *Bedelaar die ons aansprak, we gaven hem de restjes van onze overvloedige bocadillos en patatas bravas. Even later zagen we hem de patatjes zorgvuldig tussen de broodjes leggen, hij kon het niet laten een ontbrekend snuifje zout toe te voegen. *Kindje spelend in de fontein op de Plaza Del Pilar.
It’s funny how some distance, makes everything seem small And the fears that once controlled me, can’t get to me at all Morgen is het zover. Nog steeds blijf ik gespaard van zenuwen en schrik. Misschien heb ik dit te danken aan de fantastische mensen met wie ik me mijn laatste dagen omringde. I saved the best for the last. El Simme Creatieve duizendpoot -u misschien bekend door hits als 'honden' en 'oud ijzer koper lood en zink'- verdiende een pintje of twee om zijn toelating voor het zevende jaar woordkunst-muziek te vieren. Voordat we over de liefde begonnen te palaveren besloten we nog snel samen een voorstelling te schrijven en te brengen. To be continued. Los Poelemansos Etentje voor de familie, al moesten we nonkel J. en gevolg missen. Zoals het Poelemansen toebehoort swingden de decibels de pan uit. Mooiste moment was wanneer vader met zijn twee zoons ironisch genoeg 'The green green grass of home' zong. Las Biesjes Afscheid in stijl vergezeld met veel gegiechel en gebabbel. De tafel was te klein om al mijn hartsvriendinnen eraan te verenigen. Dit was beslist het afscheid bij uitstek om nooit te vergeten. Al begon de avond typisch biesjes' met frietjes en Stassen, plots regende het verrassingen en attenties waar alleen een echt biest achter kan zitten. Woorden ontbreken me om deze heerlijke avond te beschrijven. Misschien helpen enkele sfeerbeelden jullie om de ongelofelijke liefde die ik voor deze ladies voel te vatten.
Las niñas
Mijn twee kleinste vriendinnetjes verdienden ook nog een waardige afscheidsknuffel. Een wandelingetje naar mijn vroegere -hun huidige- lagere school maakte de melancholie compleet.
Wat me ontroerde: *Snoepertje van een Bompa die me ten dans vroeg op een van de nummers uit zijnen tijd. *Een nieuw ontwikkeld drankspel: het Biesjes Afscheidsdrankspel. Regels zijn simpel: iedereen brengt een afscheidsspeech, hij die in herhaling valt, moet drinken. Zorgt voor mooie situaties als "Ik ga jullie missen" "DRINKEN". *Hoe die stapel spullen uiteindelijk toch -zij het knus bij elkaar gepakt- allemaal met me mee kunnen reizen. Een mens heeft niet veel nodig. Behalve kleedjes. Veel kleedjes.
I'm gonna live like tomorrow doesn't exist Time check: nog vijf nachtjes slapen... 4 dagen getript door Frankrijk met biestje A., a.k.a. Panter. Wanneer file's en sterren kijken in de top tien van sfeermomenten terug te vinden zijn, ben je zeker dat het goed is geweest. Dit vooral dankzij mijn partner (lees panter) in crime, immer enthousiast en gezellig. Topgriet van Boechoutse makelij.
Flesje cava gekraakt met twee danseressen. Ik zie hen waarschijnlijk niet vaker dan twee keer per jaar, maar steeds blijkt onze band even sterk als in de tijd dat we nog wekelijks samen in de balletzaal stonden. Dan weet je dat je er twee ware vriendinnen aan hebt overgehouden.
Lunch met mijn meter. Ze gaf me voor ons afscheid nog een massage, "om alle zorgen te doen verdwijnen". Ontvangst in het kattenparadijs van C. Even later stroomden ook mijn andere theatervrienden van Politikatoneel binnen. De bbq werd vervangen door een teppanyaki, maar vleezekes waren er met hopen, alsook pintjes, wijntjes en sangria! Ik kan niet ontkennen dat een krop in mijn keel groeide bij het besef dit jaar niet in het project van mijn favo theatergezelschap te kunnen meedelen. "Ik kan niet niet spelen", klonk het al snel.
Wat me ontroerde: *Nick Miller calls birds 'windmice' and calls turtles 'shellbevers'. *Gesprek met overenthousiaste man waarmee mijn vader vroeger performance acts opvoerde in de Leuvense aula's. Hij verliet zijn vrouw en vond na wat hij zo mooi omschreef als 'bezinnen en herbronnen' zijn geluk en een nieuw begin in het Land van Herve. *Aflevering van 'Reizen Waes', Bhutan. Bevolking die zich afsluit van de wereld om hun geluk krampachtig te koesteren en te behouden, en hoe ze daarmee naar mijn aanvoelen net zoveel van hun geluk verliezen. *"Ik word stabiel in mijn instabiliteit". Mijn beschonken gedachten zijn vaak verrassend verhelderend.
Let me live that fantasy Ruim twee weken verwijderd van mijn vertrek verbaast de grote hoeveelheid afscheid van de afgelopen dagen me toch lichtelijk. Les filles and the city* Afspraak met mijn drie college-girls in la Bruxelle. Vergezeld met een rasechte Charlotte York -jawel, zo eentje die je text dat je goed op je handtas moet letten in centraal- en een paar Carries (sorry, Miranda en Samantha) schuimden we de gezellige plekken van de hoofdstad af. Lunch in SATC-style -ober die vraagt of het stiller kan incluis-, terrasje tussendoor het shoppen, gepaste lippenstiftkleuren uittesten en een hipster koffiebar aan het eind, niets ontbrak aan deze au revoir in style.
* Mijn excuses voor mijn taalgebruik aan alle niet-SexAndTheCity-kenners, tijd voor bijscholing. Louvain Ik nam afscheid van de stad waar ik twee fantastische academiejaren beleefde. Leuven zal het geweten hebben dat deze furie daar neergestreken is since 2012, dus ook het afscheid gebeurde met de nodige opschudding. En wie zorgt er nu beter voor ambiance en sfeer dan acteurs, erger nog, musicalartiesten? Op z'n leuvens ging het laatste avondmaal door in het frituur -ondanks voorkeur voor PASTE of PIZZE van sommigen- en werden flessen geledigd op mijn verder leeggehaalde kot met bijpassen zangsessies. 'Nen laatste' in Café Belge en dan was het tijd voor de afscheidsdans -dit mag u absoluut letterlijk nemen, in het midden van de Oude Markt.
De volgende dag kondigde een volgende portie afscheid aan. Smoskes met Mr. Attent. Let op ladies, deze Aiden is single, cute en zoals zijn naam doet vermoeden: extreem attent. Zo'n man die de gas doet branden, de klinken repareert en de vrouwen... charmeert. Zijn afscheidscadeautje was zorgvuldig ingepakt in kleurig papier met mijn naam erop geschreven. Een man uit de duizend. Net zoals de man die ik daarna ging uitwuiven. Mijn Mr. Big. We namen een maand geleden al afscheid van onze relatie samen, vandaag was het tijd om elkaar een laatste keer vaarwel te zeggen.
Wat me ontroerde: *De. Eend. Deed niet alleen dienst als afspraak- en referentiepunt, maar ook -en vooral- als familie. Deze rakker verwelkomt me keer op keer richting kot met zijn 'no place like home'-aura. *Het gevoel in een stad wakker te worden. *Het besef dat ik de laatste tijd significant meer geduld heb. Tijd is niet langer mijn allergrootste vijand. Blijft toch aanwezig in mijn top 10.
Her white blank page and a swelling rage Nog geen twee regels neergeschreven en mijn allereerste blogberichtje barst al van de Mumford & Sons quotes. Terecht. Niets zo inspirerend als de muziek van Mr Peperkoeken Stem en zijn zonen (zeker voor de gebroken harten en romantische zielen onder ons). Maar u weze gewaarschuwd, liefste lezers, deze gloednieuwe blog zal u niet op de hoogte houden van één van mijn favo bands. ZaZaZoom zal u een smakelijke blik gunnen in mijn leventje dat zich vanaf exact 17 dagen zal afspelen in Zaragoza, hoofdstad van de Spaanse provincie Aragon. In deze mij totaal onbekende stad zal ik het eerste semester van mijn derde bachelor Communicatiewetenschappen (keuze Strategische Communicatie, olé) proberen tot een goed einde te brengen. Met mijn naderende vertrek groeit echter het besef dat die studie daar wel eens bijzaak zou kunnen zijn. Ik verhuis immers met mijn immer aanwezige Quiet Rage (Furia Silenciosa, ik hoop dat ik je kan vertrouwen, Google Translate) naar het land van de ... passie? Het vuur? De tortillas en patatas bravas? Het ontstellend aantal vraagtekens baart zowel u als mij zorgen. Ik hoop u over een zestal maanden meer over mijn tegen dan ongetwijfeld tweede thuis te kunnen vertellen. Met deze blog hoop ik in ieder geval mijn verhaal te kunnen doen bij al die beestige Belgen die ik zal verlaten. Ik zal jullie vertellen over kleine en grote gebeurtenissen, over nieuwe vrienden maar vooral over wat me ontroert daar in het verre (al is dat in Ryanair-termen betwijfelbaar) Zaragoza. Kwestie van mijn genot met jullie te delen. Na een gesprek met één van mijn Belgische Besties M. besefte ik nog maar eens hoe Erasmus het prachtigste luxeproduct van mijn tijd is. Het woord luxeproduct gebruik ik hier heel erg bewust. Maak u immers geen illusies, een Erasmusuitwisseling doet de student voor zichzelf. Je krijgt de kans om te functioneren zoals jij je leven zelf wilt inrichten. Alle zuilen vallen weg. Europa stopt je een grote hoeveelheid felgekleurde legoblokjes in je handen, bouw jij nu maar eens een leven uit zoals jij het wilt. Geen sturing van familie of kennissen (al maken eerstgenoemden zich vergeefs het tegendeel wijs). Geen steun van vertrouwde vrienden (al hoop ik snel nieuwe te maken). Ongetwijfeld zal mijn Spaanse legoconstructie er grillig en felgekleurd uitzien (ik ben immers geladen met een volle bagage Quiet Rage, zoals men het van mij gewend is). Maar oh, wat kijk ik ernaar uit om met die blokjes te beginnen spelen. -Kleine opmerking: met het Mumfordiaanse woord Rage bedoel ik allerminst een soort woede. Ik zie het graag als een razernij (al is dat zelfs sterk uitgedrukt), mijn train de vie die aan een behoorlijk hoge en intense snelheid doorzoeft.- Wat me ontroerde: *De hoeveelheid haakjes en liggende streepjes in dit eerste bericht. Jawel, beste lezer, verwacht u aan een word vomit à la écriture automatique. *Het feit dat ik een heel stel fantastische mensen een tijd lang zal moeten missen. Het besef dat niets me echter hier houdt. Een rustpuntje voor mijn stille razernij. Ten slotte wil ik jullie toch nog even laten meegenieten met de muziek die ik de laatste weken heb platgedraaid en waarnaar ik refereerde in deze post. Bronnen vermelden uit respect (en omdat ik het zo leerde aan de KUL).
Lovers' Eyes - Mumford And Sons
White Blank Page - Mumford And Sons Ps: Die jongens mogen dringend eens investeren in meer videoclips, me dunkt!
