Nog geen twee regels neergeschreven en mijn allereerste blogberichtje barst al van de Mumford & Sons quotes. Terecht. Niets zo inspirerend als de muziek van Mr Peperkoeken Stem en zijn zonen (zeker voor de gebroken harten en romantische zielen onder ons). Maar u weze gewaarschuwd, liefste lezers, deze gloednieuwe blog zal u niet op de hoogte houden van één van mijn favo bands. ZaZaZoom zal u een smakelijke blik gunnen in mijn leventje dat zich vanaf exact 17 dagen zal afspelen in Zaragoza, hoofdstad van de Spaanse provincie Aragon. In deze mij totaal onbekende stad zal ik het eerste semester van mijn derde bachelor Communicatiewetenschappen (keuze Strategische Communicatie, olé) proberen tot een goed einde te brengen. Met mijn naderende vertrek groeit echter het besef dat die studie daar wel eens bijzaak zou kunnen zijn. Ik verhuis immers met mijn immer aanwezige Quiet Rage (Furia Silenciosa, ik hoop dat ik je kan vertrouwen, Google Translate) naar het land van de ... passie? Het vuur? De tortillas en patatas bravas?
Het ontstellend aantal vraagtekens baart zowel u als mij zorgen. Ik hoop u over een zestal maanden meer over mijn tegen dan ongetwijfeld tweede thuis te kunnen vertellen.
Met deze blog hoop ik in ieder geval mijn verhaal te kunnen doen bij al die beestige Belgen die ik zal verlaten. Ik zal jullie vertellen over kleine en grote gebeurtenissen, over nieuwe vrienden maar vooral over wat me ontroert daar in het verre (al is dat in Ryanair-termen betwijfelbaar) Zaragoza. Kwestie van mijn genot met jullie te delen.
Na een gesprek met één van mijn Belgische Besties M. besefte ik nog maar eens hoe Erasmus het prachtigste luxeproduct van mijn tijd is. Het woord luxeproduct gebruik ik hier heel erg bewust. Maak u immers geen illusies, een Erasmusuitwisseling doet de student voor zichzelf. Je krijgt de kans om te functioneren zoals jij je leven zelf wilt inrichten. Alle zuilen vallen weg. Europa stopt je een grote hoeveelheid felgekleurde legoblokjes in je handen, bouw jij nu maar eens een leven uit zoals jij het wilt. Geen sturing van familie of kennissen (al maken eerstgenoemden zich vergeefs het tegendeel wijs). Geen steun van vertrouwde vrienden (al hoop ik snel nieuwe te maken). Ongetwijfeld zal mijn Spaanse legoconstructie er grillig en felgekleurd uitzien (ik ben immers geladen met een volle bagage Quiet Rage, zoals men het van mij gewend is). Maar oh, wat kijk ik ernaar uit om met die blokjes te beginnen spelen.
-Kleine opmerking: met het Mumfordiaanse woord Rage bedoel ik allerminst een soort woede. Ik zie het graag als een razernij (al is dat zelfs sterk uitgedrukt), mijn train de vie die aan een behoorlijk hoge en intense snelheid doorzoeft.-
Wat me ontroerde:
*De hoeveelheid haakjes en liggende streepjes in dit eerste bericht. Jawel, beste lezer, verwacht u aan een word vomit à la écriture automatique.
*Het feit dat ik een heel stel fantastische mensen een tijd lang zal moeten missen. Het besef dat niets me echter hier houdt. Een rustpuntje voor mijn stille razernij.
Ten slotte wil ik jullie toch nog even laten meegenieten met de muziek die ik de laatste weken heb platgedraaid en waarnaar ik refereerde in deze post. Bronnen vermelden uit respect (en omdat ik het zo leerde aan de KUL).
Ps: Die jongens mogen dringend eens investeren in meer videoclips, me dunkt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten